Τελικά, είναι καλό να τολμάς να γράψεις τις σκέψεις σου; Ποιόν ρωτάω; Εμένα κι εσένα. Τον καθένα που ίσως διαβάσει αυτά που τολμώ να μεταφέρω στο χαρτί.
Όλοι γύρω μου γράφουν. Ένας διαβάζει. Κάτι θέλω κι εγώ να κάνω. Σκέφτομαι και μου είναι εύκολο να γράψω αυτά που σκέφτομαι, κάνοντας παράλληλα τη δουλειά μου.
Κάπου - κάπου ακούγονται αναστεναγμοί. Βαριανασέματα. Κάποιοι κοιτούν γύρω, κάποιοι μένουν αδιάσπαστοι από τους μικροθορύβους γύρω τους και συνεχίζουν να γράφουν. Δίνουν ότι ξέρουν, προσπαθούν να θυμηθούν και να μεταφέρουν σωστά στο τετράδιο ότι έμαθαν όλα τους τα χρόνια μέχρι σήμερα στο σχολείο.
Το μάθημα δύσκολο για τους πολλούς. Λίγοι επιλέγουν να το έχουν. Ίσως να είναι και αναγκαίο κακό για κάποιους που δεν έχουν και πολλά περιθώρια επιλογής.
Πήγε 11:00. Κάποιοι προσπαθούν να ψιθυρίσουν. Σσσσ... Μπροστά σας παιδιά! Η φωνή μου διασπά την ησυχία της αίθουσας. Συνεχίζουν. Μια γουλιά νερό, ένα κοίταγμα στο ρολόϊ, έχουν ακόμα μια ώρα.
Τι σύστημα κι αυτό; Να κρίνεται η συνέχεια της ζωής και της πορείας που θ΄ακολουθήσει ο καθένας 18χρονος από το αν μπορεί ή όχι να είναι σε θέση να γράψει τις συγκεκριμένες μέρες και ώρες, στο συγκεκριμένο χώρο, υπό τις εκάστοτε συνθήκες, ότι έμαθε ή προσπάθησε (λιγότερο ή περισσότερο) να μάθει κατά τη διάρκεια της χρονιάς και όχι μόνο.
Και μετά; Πες πως τα κατάφερε και έγραψε. Μετά; Αγωνία, μηχανογραφικό δελτίο με τις "προτιμήσεις" και βλέπουμε. Τα κριτήρια για τις "προτιμήσεις"; Διαφορετικά για τον καθένα, αλλά τα τελευταία χρόνια κυρίως οικονομικά. Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες λέει ένα τραγούδι, δύσκολοι καιροί για φοιτητές θα ΄ρθω να προσθέσω . Και αργότερα; Αποκατάσταση; Άγνωστη λέξη! Κάτσε να φτάσουμε μέχρι εκεί και βλέπουμε... Έχει ο ΘΕΟΣ!...
Γυρίζω σελίδα. Το λευκό χαρτί μπροστά μου αποτελεί πρόκληση! Ξαναπιάνω το στυλό και συνεχίζω...
11:25. Γίνονται όλο και πιο κινητικά. Τα μπουκαλάκια με το νερό αδειάζουν. Τα μαλλιά ανακατώνονται ξανά και ξανά. Κάτι τα δυσκολεύει. Αγωνιούν και το δείχνουν. Αναστενάζουν. Κάποια άλλα συνεχίζουν ακάθεκτα. Ήρεμα. Μια στο πρόχειρο, μια στο καθαρό. Γράφουν και αντιγράφουν. Διαβάζουν και ξαναδιαβάζουν τι έγραψαν, σβήνουν, διαγράφουν, διορθώνουν και φτου κι απ΄την αρχή.
Μένουν άλλα σαράντα λεπτά. Προσπαθούν όμως όλοι. Δεν σηκώθηκε να φύγει κανείς! Ρωτάει ένας από τους πιο κινητικούς: - Τι ώρα είναι;
Απαντώ: - Έχετε ακόμη σαράντα λεπτά.
Σηκώνεται για να πάει τουαλέτα. 3η φορά! Τι σου κάνει η αγωνία!
Να και η πρώτη που τελείωσε! Φαίνεται σίγουρη. Μακάρι να έχει πάει καλά η κοπέλα!
Ξαναρωτάει ο ίδιος: Πόση ώρα έχουμε ακόμα;
Είπαμε κοντά σαράντα λεπτά. Πόση ώρα πέρασε που με ξαναρώτησες; απαντώ.
Αναστενάζει χαμογελώντας. Πίσω στο γραπτό. Κοιτάει γύρω - γύρω.
-Μπροστά μας! προσπαθώ να "συμμαζέψω" το μυαλό τους. Να τα κρατήσω σε τάξη. Να μην τους αφήσω περιθώρια για... Η θέση τους είναι δύσκολη, αλλά και η δική μας λεπτή. Δεν ξέρεις τι μπορεί να πουν φεύγοντας αν δεν τα "ζορίσουμε" και λίγο...
Απομένουν τριάντα λεπτά. Η αγωνία τους κορυφώνεται όσο η ώρα περνά και τα χρονικά περιθώρια στενεύουν. Κοιτάζονται μεταξύ τους. Αναστενάζουν, χαμογελάνε και πάλι πίσω στο γραπτό. Έχουν όμως τη δύναμη και χαμογελάνε! Τι σου είναι τα παιδιά!
Σσσσσ! εγώ, φφφφφ... αυτά. Κάποια πίνει και ξαναπίνει νερό. Κάποιος όλο και κοιτά τον απέναντι. Κάποιοι άλλοι συνεχίζουν ακάθεκτοι.
Σσσσ! η συνάδελφος. Την κοιτά ένας. Εγώ; Δεν μίλησα κυρία! Μπροστά σας! εγώ.
Τα πράγματα γίνονται όλο και δυσκολότερα. Πρέπει να σηκωθώ!...
...12:02. Τελειώνουν. Πάει και σήμερα!
Να είμαστε καλά! Και του χρόνου!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου