Υποκύπτω στον πειρασμό και μοιράζομαι μαζί σας τις εμπειρίες μου από ένα τροχαίο ατύχημα που μου συνέβη πριν 12 μέρες:
Παρασκευή 17/8/2012 (Αγίου Μύρωνος)
Ώρα 17:20
Τόπος: 2η έξοδος προς Γρεβενά στην Εγνατία Οδό στο ρεύμα προς Ιωάννινα.
Επιβαίνω σε κλειστό φορτηγάκι VW transporter που κατευθύνεται στα Γιάννενα. Κάποια στιγμή νιώθω ένα τράνταγμα και μια ώθηση από πίσω μου και ακούω ένα μεγάλο μπαμ. Ο οδηγός (ο κουνιάδος μου) λέει "λάστιχο" και προσπαθεί να "μαζέψει" το αυτοκίνητο. Εγώ λέω "κάτι μας χτύπησε από πίσω". Μέχρι να το πω έχουμε σηκωθεί στον αέρα και πέφτουμε στην άσφαλτο με την πλευρά του οδηγού. Σερνόμαστε αριστερά και χτυπάμε με τον ουρανό του αυτοκινήτου το αριστερό διαχωριστικό του δρόμου. Η ώθηση από αυτό το χτύπημα μας πετά προς τα δεξιά και χτυπάμε με τις ρόδες στη δεξιά μπάρα του δρόμου λίγο πριν την τσιμεντένια μύτη της εξόδου για Γρεβενά. Ο οδηγός βλέπει ότι κινούμαστε προς τη μύτη και φωνάζει. Σαν ένα χέρι μας γυρίζει με τις ρόδες πάνω και μας δίνει ώθηση προς την έξοδο. Σερνόμαστε με τον ουρανό και τις ρόδες πάνω για τουλάχιστον 50 μέτρα στην έξοδο για Γρεβενά και σταματάμε. Με την πρώτη πτώση σπάνε τα παράθυρα του οδηγού και το παρμπριζ. Είμαστε και οι δύο δεμένοι με τις ζώνες μας και αυτό μας σώζει από το να πεταχτούμε έξω από το αυτοκίνητο με τις προσκρούσεις αριστερά και δεξιά. Ενώ σερνόμαστε ακόμα, βλέπω ότι έχει ακρωτηριαστεί το μεγάλο δάκτυλο του δεξιού μου ποδιού στο ύψος του μισού νυχιού και επικεντρώνω την προσοχή μου έτσι ώστε να μην χτυπήσω πουθενά αλλού για να μπορέσω βγαίνοντας να ελέγξω την αιμορραγία. Σταματάμε. Ο κουνιάδος μου φωνάζει το ονόμά μου. Τον καθησυχάζω και βγαίνει από το παράθυρο του οδηγού. Εγώ μένω "κρεμασμένη" από τη ζώνη ασφαλείας. Μου λύνει τη ζώνη, μαζεύω την τσάντα και το μπουφάν μου και βγαίνω από το παρμπρίζ. Πάω δέκα μέτρα αριστερά, κάθομαι και προσπαθώ με το αριστερό μου χέρι να ελέγξω την αιμορραγία στο δάκτυλό μου. Εκεί αντιλαμβάνομαι πόσο μεγάλη ζημιά έχει πάθει (είχε φύγει όλο το πίσω μέρος του δακτύλου, κρεμόταν), και λέω μέσα μου ότι θα είμαι πολύ τυχερή αν κατορθώσει να ξαναγίνει δάκτυλο. Έρχεται μια κυρία που επέβαινε σε αυτοκίνητο που κινούνταν πίσω μας. Με ρωτά: Είναι κάποιος άλλος στο αυτοκίνητο; (δύο φορές). Της απαντώ: εμείς οι δύο ήμασταν και βγήκαμε. (Δύο φορές). Μου λέει: Παιδί μου, αυτό που είδαν σήμερα τα μάτια μου δεν θα το ξεχάσω στη ζωή μου. Είχατε άγιο. Πως δεν σκοτωθήκατε από τέτοιο τρακάρισμα; Μέχρι να τελειώσει, εμφανίστηκε η Τροχαία Γρεβενών την οποία είχε ειδοποιήσει το προαναφερόμενο αυτοκίνητο και άρχισε να εκτρέπει την κυκλοφορία. Κοιτάω αριστερά. Το αυτοκίνητο που μας χτύπησε, ένα Οπελ άστρα ασημί, έχει σταματήσει ακριβώς μπροστά στην τσιμεντένια διχάλα του δρόμου. Είναι χτυπημένο μπροστά και στο πλάι δεξιά, ίσως και πίσω, ο αερόσακκος του οδηγού έχει ανοίξει. Ένας νέος άνδρας άσπρος σαν το πανί μας πλησιάζει φωνάζοντας "ποιόν χτύπησα, ποιόν χτύπησα", τον καθησυχάζω, λέγοντας: "Δόξα τω θεώ... ήταν το λιγότερο που θα μπορούσαμε να πάθουμε. Τίποτα δεν είναι, ηρέμησε, όλα θα πάνε καλά, αφού βγήκαμε ζωντανοί, όλα θα πάνε καλά". 'Ερχεται και το ασθενοφόρο. Οι διασώστες μας φοράνε κολάρο στο λαιμό και μας βάζουν στο αυτοκίνητο. Σε πέντε λεπτά είμαστε στο νοσοκομείο των Γρεβενών, στα επείγοντα. Για να μην τα πολυλογώ, μπήκα στο χειρουργείο στις 6.00 το απόγευμα, ο κ. Δρόσος Γεώργιος χειρούργος ορθοπεδικός (να τον έχει καλά ο Θεός) με τοπική νάρκωση, άρχισε στις 6:20 να βάζει ράμματα και τελείωσε στις 7:50. Το δάκτυλό μου ξαναέμοιαζε με δάκτυλο, αλλά ήταν κατά ένα με ενάμιση εκατοστό κοντότερο από το άλλο μου μεγάλο δάκτυλο. Βγήκα από το χειρουργείο στις 8.00. Νοσηλεύτηκα μέχρι τη Δευτέρα 20/8/2012 το μεσημέρι. Κάνω αλλαγές κάθε 2 - 3 ημέρες στο νοσοκομείο της περιοχής μου στα Γιάννενα. Παίρνω αντιβίωση για την αποφυγή μόλυνσης. Έχει νεκρωθεί ιστός σε κάποια σημεία στο δάκτυλο. ΄Αν δεν αντιδράσει μόνο του να δημιουργήσει νέο δέρμα και ιστό, ίσως χρειαστεί να υποβληθώ σε πλαστική (νέο χειρουργείο).
Από τη μιά στιγμή στην άλλη, αλλάζει έστω και λίγο η ζωή σου, η ζωή της οικογένειάς σου, των γύρω σου. Σκεπτόμενη ότι είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να πάθω και ότι ήταν πολύ εύκολο να είχα σκοτωθεί ή να είχα τραυματιστεί πολύ περισσότερο στο ατύχημα, δοξάζω τον Θεό που θέλησε να μου δώσει παράταση ζωής "προς γνώση και συμμόρφωση" και τον ευχαριστώ που δεν επέτρεψε να τραυματιστεί κανείς μας πολύ σοβαρά, που επέτρεψε να μην σκοτωθεί ο νέος που μας χτύπησε και να συνεχίσουμε και οι τρείς εμπλεκόμενοι τη ζωή μας την προσωπική και την οικογενειακή και την επαγγελματική.
Πιστεύω η εμπειρία μου αυτή να προβληματίσει όλους μας και να οδηγούμε πιο συνειδητά από δω και μπρος. Να μην πίνουμε αλκοόλ, να ξεκουραζόμαστε όταν πρόκειται να κάνουμε μεγάλο ταξίδι και να μην θέτουμε τη ζωή τη δική μας αλλά και των άλλων που βρίσκονται στο δρόμο μας σε κίνδυνο.
Σημείωση: Ο νέος που μας χτύπησε ήταν κουρασμένος (είχε ξυπνήσει από τις 6,30 το πρωί και έφυγε από τη Θεσσαλονίκη αμέσως μετά τη δουλειά του στις 3.00 για να προλάβει να πάει νωρίς στους δικούς του στην Ηγουμενίτσα) και κοιμήθηκε στο τιμόνι. Μας χτύπησε με 180 χιλιόμετρα την ώρα περίπου. Αν δεν βρισκόμασταν μπροστά του θα είχε "καρφωθεί" στην τσιμεντένια διχάλα. Δόξα τω Θεώ!.Eίμασταν εκεί...
